1 Οὐ  θέλω  γὰρ  ὑμᾶς  ἀγνοεῖν,  ἀδελφοί,  ὅτι  οἱ  πατέρες  ἡμῶν  πάντες  ὑπὸ  τὴν  νεφέλην  ἦσαν  καὶ  πάντες  διὰ  τῆς  θαλάσσης  διῆλθον,  2 καὶ  πάντες  εἰς  τὸν  Μωϋσῆν  ἐβαπτίσαντο  ἐν  τῇ  νεφέλῃ  καὶ  ἐν  τῇ  θαλάσσῃ,  3 καὶ  πάντες  τὸ  αὐτὸ  πνευματικὸν  βρῶμα  ἔφαγον,  4 καὶ  πάντες  τὸ  αὐτὸ  πνευματικὸν  ἔπιον  πόμα·  ἔπινον  γὰρ  ἐκ  πνευματικῆς  ἀκολουθούσης  πέτρας,  ἡ  πέτρα  δὲ  ἦν  ὁ  Χριστός,  5 ἀλλ’  οὐκ  ἐν  τοῖς  πλείοσιν  αὐτῶν  εὐδόκησεν  ὁ  Θεός·  κατεστρώθησαν  γὰρ  ἐν  τῇ  ἐρήμῳ. 

6 Ταῦτα  δὲ  τύποι  ἡμῶν  ἐγενήθησαν,  εἰς  τὸ  μὴ  εἶναι  ἡμᾶς  ἐπιθυμητὰς  κακῶν,  καθὼς  κἀκεῖνοι  ἐπεθύμησαν.  7 μηδὲ  εἰδωλολάτραι  γίνεσθε,  καθώς  τινες  αὐτῶν·  ὥσπερ  γέγραπται  Ἐκάθισεν  ὁ  λαὸς  φαγεῖν  καὶ  πεῖν,  καὶ  ἀνέστησαν  παίζειν.  8 μηδὲ  πορνεύωμεν,  καθώς  τινες  αὐτῶν  ἐπόρνευσαν,  καὶ  ἔπεσαν  μιᾷ  ἡμέρᾳ  εἰκοσι  τρεῖς  χιλιάδες.  9 μηδὲ  ἐκπειράζωμεν  τὸν  Χριστόν**,  καθώς  τινες  αὐτῶν  ἐπείρασαν  καὶ  ὑπὸ  τῶν  ὄφεων  ἀπώλλυντο.  10 μηδὲ  γογγύζετε,  καθάπερ  τινὲς  αὐτῶν  ἐγόγγυσαν,  καὶ  ἀπώλοντο  ὑπὸ  τοῦ  ὀλοθρευτοῦ.  11 ταῦτα  δὲ  τυπικῶς  συνέβαινεν  ἐκείνοις,  ἐγράφη  δὲ  πρὸς  νουθεσίαν  ἡμῶν,  εἰς  οὓς  τὰ  τέλη  τῶν  αἰώνων  κατήντηκεν.  12 Ὥστε  ὁ  δοκῶν  ἑστάναι  βλεπέτω  μὴ  πέσῃ,  13 πειρασμὸς  ὑμᾶς  οὐκ  εἴληφεν  εἰ  μὴ  ἀνθρώπινος·  πιστὸς  δὲ  ὁ  Θεός,  ὃς  οὐκ  ἐάσει  ὑμᾶς  πειρασθῆναι  ὑπὲρ  ὃ  δύνασθε,  ἀλλὰ  ποιήσει  σὺν  τῷ  πειρασμῷ  καὶ  τὴν  ἔκβασιν  τοῦ  δύνασθαι  ὑπενεγκεῖν. 

14 Διόπερ,  ἀγαπητοί  μου,  φεύγετε  ἀπὸ  τῆς  εἰδωλολατρίας*.  15 ὡς  φρονίμοις  λέγω·  κρίνατε  ὑμεῖς  ὅ  φημι.  16 Τὸ  ποτήριον  τῆς  εὐλογίας  ὃ  εὐλογοῦμεν,  οὐχὶ  κοινωνία  ἐστὶν  τοῦ  αἵματος  τοῦ  Χριστοῦ;  τὸν  ἄρτον  ὃν  κλῶμεν,  οὐχὶ  κοινωνία  τοῦ  σώματος  τοῦ  Χριστοῦ  ἐστιν;  17 ὅτι  εἷς  ἄρτος,  ἓν  σῶμα  οἱ  πολλοί  ἐσμεν·  οἱ  γὰρ  πάντες  ἐκ  τοῦ  ἑνὸς  ἄρτου  μετέχομεν.  18 βλέπετε  τὸν  Ἰσραὴλ  κατὰ  σάρκα·  οὐχ  οἱ  ἐσθίοντες  τὰς  θυσίας  κοινωνοὶ  τοῦ  θυσιαστηρίου  εἰσίν;  19 τί  οὖν  φημι;  ὅτι  εἰδωλόθυτόν  τί  ἐστιν,  ἢ  ὅτι  εἴδωλόν  τί  ἐστιν;  20 ἀλλ’  ὅτι  ἃ  θύουσιν,  (τὰ  ἔθνη)  δαιμονίοις  καὶ  οὐ  Θεῷ  θύουσιν·  οὐ  θέλω  δὲ  ὑμᾶς  κοινωνοὺς  τῶν  δαιμονίων  γίνεσθαι.  21 οὐ  δύνασθε  ποτήριον  Κυρίου  πίνειν  καὶ  ποτήριον  δαιμονίων·  οὐ  δύνασθε  τραπέζης  Κυρίου  μετέχειν  καὶ  τραπέζης  δαιμονίων.  22 ἢ  παραζηλοῦμεν  τὸν  Κύριον;  μὴ  ἰσχυρότεροι  αὐτοῦ  ἐσμεν; 

23 Πάντα  ἔξεστιν,  ἀλλ’  οὐ  πάντα  συμφέρει.  πάντα  ἔξεστιν,  ἀλλ’  οὐ  πάντα  οἰκοδομεῖ.  24 μηδεὶς  τὸ  ἑαυτοῦ  ζητείτω  ἀλλὰ  τὸ  τοῦ  ἑτέρου.  25 Πᾶν  τὸ  ἐν  μακέλλῳ  πωλούμενον  ἐσθίετε  μηδὲν  ἀνακρίνοντες  διὰ  τὴν  συνείδησιν·  26 τοῦ  Κυρίου  γὰρ  ἡ  γῆ  καὶ  τὸ  πλήρωμα  αὐτῆς.  27 εἴ  τις  καλεῖ  ὑμᾶς  τῶν  ἀπίστων  καὶ  θέλετε  πορεύεσθαι,  πᾶν  τὸ  παρατιθέμενον  ὑμῖν  ἐσθίετε  μηδὲν  ἀνακρίνοντες  διὰ  τὴν  συνείδησιν.  28 ἐὰν  δέ  τις  ὑμῖν  εἴπῃ  Τοῦτο  ἱερόθυτόν  ἐστιν,  μὴ  ἐσθίετε  δι’  ἐκεῖνον  τὸν  μηνύσαντα  καὶ  τὴν  συνείδησιν·  ⧼Tοῦ  γὰρ  κυρίου  ἡ  γῆ,  καὶ  τὸ  πλήρωμα  αὐτῆς⧽.  29 συνείδησιν  δὲ  λέγω  οὐχὶ  τὴν  ἑαυτοῦ  ἀλλὰ  τὴν  τοῦ  ἑτέρου.  ἵνα‿  τί  γὰρ  ἡ  ἐλευθερία  μου  κρίνεται  ὑπὸ  ἄλλης  συνειδήσεως;  30 εἰ  ἐγὼ  χάριτι  μετέχω,  τί  βλασφημοῦμαι  ὑπὲρ  οὗ  ἐγὼ  εὐχαριστῶ; 

31 Εἴτε  οὖν  ἐσθίετε  εἴτε  πίνετε  εἴτε  τι  ποιεῖτε,  πάντα  εἰς  δόξαν  Θεοῦ  ποιεῖτε.  32 ἀπρόσκοποι  καὶ  Ἰουδαίοις  γίνεσθε  καὶ  Ἕλλησιν  καὶ  τῇ  ἐκκλησίᾳ  τοῦ  Θεοῦ,  33 καθὼς  κἀγὼ  πάντα  πᾶσιν  ἀρέσκω,  μὴ  ζητῶν  τὸ  ἐμαυτοῦ  σύμφορον  ἀλλὰ  τὸ  τῶν  πολλῶν,  ἵνα  σωθῶσιν.