1Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.

2Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.

3Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

4Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.

5Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

6Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.

7Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

8Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.

9Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

10Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

11Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

12Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.

13Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

14Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.

15Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

16Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

17Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

18Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.

19Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.

20Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?

21Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.

22Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?