2Gij, Rechter der aarde! verhef U; breng vergelding weder over de hovaardigen.

3Hoe lang zullen de goddelozen, o HEERE! hoe lang zullen de goddelozen van vreugde opspringen?

4Uitgieten? hard spreken? alle werkers der ongerechtigheid zich beroemen?

5O HEERE! zij verbrijzelen Uw volk, en zij verdrukken Uw erfdeel.

6De weduwe en den vreemdeling doden zij, en zij vermoorden de wezen.

7En zeggen: De HEERE ziet het niet, en de God van Jakob merkt het niet.

8Aanmerkt, gij onvernuftigen onder het volk! en gij dwazen! wanneer zult gij verstandig worden?

9Zou Hij, Die het oor plant, niet horen? zou Hij, Die het oog formeert, niet aanschouwen?

10Zou Hij, Die de heidenen tuchtigt, niet straffen, Hij, Die den mens wetenschap leert?

11De HEERE weet de gedachten des mensen, dat zij ijdelheid zijn.

12Welgelukzalig is de man, o HEERE! dien Gij tuchtigt, en dien Gij leert uit Uw wet,

13Om hem rust te geven van de kwade dagen; totdat de kuil voor den goddeloze gegraven wordt.

14Want de HEERE zal Zijn volk niet begeven, en Hij zal Zijn erve niet verlaten.

15Want het oordeel zal wederkeren tot de gerechtigheid; en alle oprechten van hart zullen hetzelve navolgen.

16Wie zal voor mij staan tegen de boosdoeners? Wie zal zich voor mij stellen tegen de werkers der ongerechtigheid?

17Ten ware dat de HEERE mij een Hulp geweest ware, mijn ziel had bijna in de stilte gewoond.

18Als ik zeide: Mijn voet wankelt; Uw goedertierenheid, o HEERE! ondersteunde mij.

19Als mijn gedachten binnen in mij vermenigvuldigd werden, hebben Uw vertroostingen mijn ziel verkwikt.

20Zou zich de stoel der schadelijkheden met U vergezelschappen, die moeite verdicht bij inzetting?

21Zij rotten zich samen tegen de ziel des rechtvaardigen, en zij verdoemen onschuldig bloed.

22Doch de HEERE is mij geweest tot een Hoog Vertrek, en mijn God tot een Steenrots mijner toevlucht.

23En Hij zal hun ongerechtigheid op hen doen wederkeren, en Hij zal hen in hun boosheid verdelgen; de HEERE, onze God, zal hen verdelgen.