1Halleluja. Wysławiajcie Pana; albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie jego.

2Któż wysłowi niezmierną moc Pańską, a wypowie wszystkę chwałę jego?

3Błogosławieni, którzy strzegą sądu, a czynią sprawiedliwość na każdy czas.

4Pamiętaj na mię, Panie! dla miłości ku ludowi swemu; nawiedźże mię zbawieniem swojem,

5Abym używał dobrego z wybranymi twoimi, a weselił się w radości narodu twego, i chlubił się wespół z dziedzictwem twojem.

6Zgrzeszyliśmy z ojcami swymi; niesprawiedliwieśmy czynili, i nieprawość popełniali.

7Ojcowie nasi w Egipcie nie zrozumieli cudów twoich, ani pamiętali na wielkość miłosierdzia twego; ale odpornymi byli przy morzu Czerwonem.

8A wszakże ich wyswobodził dla imienia swego, aby oznajmił moc swoję.

9Bo zgromił morze Czerwone, i wyschło, a przewiódł ich przez przepaści, jako przez puszczę.

10A tak zachował ich od ręki tego, który ich miał w nienawiści, a wykupił ich z ręki nieprzyjacielskiej.

11W tem okryły wody tych, którzy ich ciążyli; nie został ani jeden z nich.

12A choć uwierzyli słowom jego, i wysławiali chwałę jego:

13Przecież prędko zapomnieli na sprawy jego, i nie czekali na rady jego.

14Ale zdjęci będąc chciwością na puszczy, kusili Boga na pustyniach.

15I dał im, czego żądali, a wszakże przepuścił suchoty na nich.

16Zatem gdy się wzruszyli zawiścią przeciw Mojżeszowi w obozie, i przeciw Aaronowi, świętemu Pańskiemu:

17Otworzyła się ziemia, i pożarła Datana, i okryła rotę Abironową,

18I zapalił się ogień na zebranie ich; płomień spalił niepobożnych.

19Sprawili i cielca na Horebie, i kłaniali się bałwanowi litemu,

20I odmienili chwałę swą w podobieństwo wołu, jedzącego trawę.

21Zapomnieli na Boga, wybawiciela swego, który czynił wielkie rzeczy w Egipcie;

22Rzeczy dziwne w ziemi Chamowej, rzeczy straszne przy morzu Czerwonem.

23Przetoż rzekł, że ich chciał wytracić, gdyby się był Mojżesz, wybrany jego, nie stawił w onem rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości jego, aby ich nie tracił.

24Wzgardzili też ziemią pożądaną, nie wierząc słowu jego.

25I szemrząc w namiotach swoich, nie byli posłuszni głosowi Pańskiemu.

26Przetoż podniósł rękę swoję przeciwko nim, aby ich pobił na puszczy;

27A żeby rozrzucił nasienie ich między pogan, i rozproszył ich po ziemiach.

28Sprzęgli się też byli z bałwanem Baalfegorem, a jedli ofiary umarłych.

29A tak draźnili Boga sprawami swemi, że się na nich oborzyła plaga;

30Aż się zastawił Finees, a pomstę uczynił, i rozerwana jest ona plaga;

31Co mu poczytano ku sprawiedliwości od narodu do narodu, aż na wieki.

32Znowu go byli wzruszyli do gniewu u wód Meryba, tak, iż się źle działo i z Mojżeszem dla nich.

33Albowiem rozdraźnili ducha jego, że wyrzekł co niesłuszne usty swemi.

34Nadto nie wytracili onych narodów, o których im był Pan powiedział.

35Ale pomięszawszy się z onemi narodami, nauczyli się spraw ich:

36I służyli bałwanom ich, które im były sidłem.

37Albowiem dyjabłom ofiarowali synów swoich, i córki swoje,

38I wylewali krew niewinną, krew synów swoich, i córek swoich, których ofiarowali bałwanom rytym Chananejskim, tak, że splugawiona była ziemia onem krwi rozlaniem.

39I zmazali się sprawami swemi, a cudzołożyli wynalazkami swemi.

40Przetoż zapaliwszy się Pan w popędliwości przeciw ludowi swemu, obrzydził sobie dziedzictwo swoje,

41I podał ich w ręce poganom; a panowali nad nimi, którzy ich mieli w nienawiści;

42I uciskali ich nieprzyjaciele ich, tak, że poniżeni byli pod ręką ich.

43Częstokroć ich wybawiał; wszakże go oni wzruszali do gniewu radami swemi, zaczem poniżeni byli dla nieprawości swoich.

44A wszakże wejrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich.

45Bo sobie wspomniał na przymierze swoje z nimi, a żałował tego według wielkiej litości swojej.

46Tak, że im zjednał miłosierdzie przed oczyma wszystkich, którzy ich byli pojmali.

47Wybawże nas, Panie, Boże nasz! a zgromadź nas z tych pogan, abyśmy wysławiali imię świętobliwości twojej, a chlubili się w chwale twojej.

48Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieków aż na wieki; na co niech rzecze wszystek lud: Amen, Halleluja.