1Synu mój! strzeż słów moich, a przykazanie moje chowaj u siebie.

2Strzeż przykazań moich, a żyć będziesz; a nauki mojej, jako źrenicy oczów swych.

3Uwiąż je na palcach twoich,napisz je na tablicy serca twego.

4Mów mądrości: Siostraś ty moja, a roztropność przyjaciółką nazywaj,

5Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa.

6Bom oknem domu swego przez kratę moję wyglądał;

7I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieńca głupiego,

8Który szedł ulicą przy rogu jej, drogą postępując ku domowi jej.

9Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnej, i w mroku.

10A oto niewiasta spotkała go, w ubiorze wszetecznicy, chytrego serca,

11Świegotliwa i nie ukrócona, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi jej;

12Raz na dworzu, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca;

13I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu:

14Ofiary spokojne są u mnie; dzisiajm oddała śluby moje.

15Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twojej, i znalazłam cię.

16Obiłam kobiercami łoże moje, ozdobione rzezaniem i prześcieradłami egipskiemi.

17Potrząsnęłam pokój swój myrrą, aloesem, i cynamonem.

18Pójdźże, opójmy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością.

19Boć męża mego w domu niemasz; pojechał w drogę daleką.

20Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego.

21I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.

22Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa.

23I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.

24Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich.

25Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej.

26Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej.

27Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.