1In finem. Psalmus David, cum venit ad eum Nathan propheta, quando intravit ad Bethsabee. Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam tuam ; et secundum multitudinem miserationum tuarum, dele iniquitatem meam.

2Amplius lava me ab iniquitate mea, et a peccato meo munda me.

3Quoniam iniquitatem meam ego cognosco, et peccatum meum contra me est semper.

4Tibi soli peccavi, et malum coram te feci ; ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris.

5Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum, et in peccatis concepit me mater mea.

6Ecce enim veritatem dilexisti ; incerta et occulta sapientiæ tuæ manifestasti mihi.

7Asperges me hyssopo, et mundabor ; lavabis me, et super nivem dealbabor.

8Auditui meo dabis gaudium et lætitiam, et exsultabunt ossa humiliata.

9Averte faciem tuam a peccatis meis, et omnes iniquitates meas dele.

10Cor mundum crea in me, Deus, et spiritum rectum innova in visceribus meis.

11Ne projicias me a facie tua, et spiritum sanctum tuum ne auferas a me.

12Redde mihi lætitiam salutaris tui, et spiritu principali confirma me.

13Docebo iniquos vias tuas, et impii ad te convertentur.

14Libera me de sanguinibus, Deus, Deus salutis meæ, et exsultabit lingua mea justitiam tuam.

15Domine, labia mea aperies, et os meum annuntiabit laudem tuam.

16Quoniam si voluisses sacrificium, dedissem utique ; holocaustis non delectaberis.

17Sacrificium Deo spiritus contribulatus ; cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies.

18Benigne fac, Domine, in bona voluntate tua Sion, ut ædificentur muri Jerusalem.

19Tunc acceptabis sacrificium justitiæ, oblationes et holocausta ; tunc imponent super altare tuum vitulos.