1In finem, filiis Core. Psalmus. Audite hæc, omnes gentes ; auribus percipite, omnes qui habitatis orbem :

2quique terrigenæ et filii hominum, simul in unum dives et pauper.

3Os meum loquetur sapientiam, et meditatio cordis mei prudentiam.

4Inclinabo in parabolam aurem meam ; aperiam in psalterio propositionem meam.

5Cur timebo in die mala ? Iniquitas calcanei mei circumdabit me.

6Qui confidunt in virtute sua, et in multitudine divitiarum suarum gloriantur.

7Frater non redimit, redimet homo : non dabit Deo placationem suam,

8et pretium redemptionis animæ suæ. Et laborabit in æternum ;

9et vivet adhuc in finem.

10Non videbit interitum, cum viderit sapientes morientes. Simul insipiens et stultus peribunt ; et relinquent alienis divitias suas ;

11et sepulchra eorum domus illorum in æternum, tabernacula eorum in progenie et progenie ; vocaverunt nomina sua in terris suis.

12Et homo, cum in honore esset, non intellexit. Comparatus est jumentis insipientibus, et similis factus est illis.

13Hæc via illorum scandalum ipsis ; et postea in ore suo complacebunt.

14Sicut oves in inferno positi sunt : mors depascet eos. Et dominabuntur eorum justi in matutino ; et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum.

15Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi, cum acceperit me.

16Ne timueris cum dives factus fuerit homo, et cum multiplicata fuerit gloria domus ejus ;

17quoniam, cum interierit, non sumet omnia, neque descendet cum eo gloria ejus.

18Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur ; confitebitur tibi cum benefeceris ei.

19Introibit usque in progenies patrum suorum ; et usque in æternum non videbit lumen.

20Homo, cum in honore esset, non intellexit. Comparatus est jumentis insipientibus, et similis factus est illis.