1In finem, pro Idithun. Psalmus David. Nonne Deo subjecta erit anima mea ? ab ipso enim salutare meum.

2Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ; susceptor meus, non movebor amplius.

3Quousque irruitis in hominem ? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ ?

4Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ; cucurri in siti ; ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.

5Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea ;

6quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.

7In Deo salutare meum et gloria mea ; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

8Sperate in eo, omnis congregatio populi ; effundite coram illo corda vestra ; Deus adjutor noster in æternum.

9Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

10Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere ; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.

11Semel locutus est Deus ; duo hæc audivi : quia potestas Dei est,

12et tibi, Domine, misericordia : quia tu reddes unicuique juxta opera sua.