1In finem, ipsi Idithun. Canticum David. Dixi : Custodiam vias meas ; locutus sum in lingua mea : posui ori meo custodiam cum consisteret peccator adversum me.

2Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis ; et dolor meus renovatus est.

3Concaluit cor meum intra me ; et in meditatione mea exardescet ignis.

4Locutus sum in lingua mea : Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.

5Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

6Verumtamen in imagine pertransit homo ; sed et frustra conturbatur : thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.

7Et nunc quæ est exspectatio mea : nonne Dominus ? Et substantia mea apud te est.

8Ab omnibus iniquitatibus meis erue me : opprobrium insipienti dedisti me.

9Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti ;

10amove a me plagas tuas.

11A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus, propter iniquitatem corripuisti hominem : et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus : verumtamen vane conturbatur omnis homo.

12Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam ; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.

13Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.